ผู้นำ ถือว่าเป็นหนึ่งในปัจจัยสำคัญที่ีจะทำให้เกิดความสำเร็จหรือล้มเหลวได้
ในทุกๆ หน่วยองคืกร ทั้งระดับเล็กสุดคือครอบครัว และใหญ่สุด คือ ประเทศ ล้วนแล้วแต่ ต้องมีผู้นำเป็นหัวหน้า ผู้ซึ่งสามารถนำพาให้ทุกคน ในความปกครองหรือในความดูแลของตนเองนั้นเป็นไปตามแนวทางที่กำหนด หรือ ผู้ให้คุณให้โทษกับทุกคนได้
เช่น พ่อ ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัว ซึ่งจะต้องนำลูกเมียไปในทางที่ดี แต่ถ้าพ่อทำไม่ดีเสียเอง หรือ ประพฤติตนไม่เหมาะสม คนที่ทุกข์ตรอมตรมมากที่สุดก็คือลูกและเมีย เรียกได้ว่า "นำดีก็มีความสุข" ถ้านำไม่ดี ก็มีแต่ทุกข์ ผุ้นำจึงเป็นผู้กุมชะตาชีวิตของผู้อื่นไว้ในกำมือ
พระพุทธเจ้า ทรงเคยเล่าไว้ว่า ในสมัยหนึ่ง พระเจ้าพรหมทัตขึ้นครองราชสมบัติในเมืองพาราณสี พระองค์เป็นผู้รังเกียจความไม่ดี จึงปกครองแผ่นดินโดยธรรม
วันหนึ่งทรงคิดว่า "ตั้งแต่เราปกครองเมืองมานี้มีใครเดือดร้อนและกล่าวโทษของเราบ้างหรือเปล่า " แสวงหาอยู่ทั้งในวังและนอกวัง แต่ไม่พบใครกล่าวโทษพระองค์เลย จึงทรงปลอมพระองค์ ไปตามหมู่บ้านต่างๆ ก็ไม่มีให้เห็น
ก่อนกลับ จึงแวะเข้าไปในป่าหิมพานต์ ได้สนทนากับฤาษี โดยทำทีว่า เป็นคนหลงทาง ฤาษีได้ต้อนรับ ด้วยผลไม้ป่าหลากหลายชนิด พระราชาได้ทรงเสวยผลไม้ป่ามีรสหวานหอมอร่อยดี จึงถามถึงสาเหตุที่ทำให้ผลไม้เหล่านี้มีรสหวานอร่อย
ฤาษี จึงทูลว่า "ท่านผู้มีบุญ เป็นเพราะพระราชาทรงครองราชย์โดยธรรมเป็นแน่ ผลไม้จึงมีรสหอมหวานอร่อย"
"ถ้าพระราชาไม่ครองราชย์โดยธรรม ผลไม้จะมีรสชาติเป็นเช่นไร พระคุณเจ้า" พระราชาทรงถาม
"ผลไม้ ก็จะมีรสฝาดและขม หมดรสชาติไม่อร่อยเช่นนั้นละโยม"
พระราชาสนทนาเสร็จแล้วก็อำลาฤาษีกลับคืนเมืองไป จึงทรงทำการทดลองคำพูดของพระฤาษีด้วยวการไม่ประพฤติปฏิบัติธรรมเป็นปีแล้วกลับไป หาฤาษีอีก ฤาษีก็ทำการต้อนรับด้วยผลไม้ พอผลไม้เข้าปากเท่านั้น ก็ต้องถ่มทิ้งไป เพราะผลไม้มีสขมและฝาดมาก
ฤาษีกล่าว่า " โยม คงเป็นเพราะพระราชาไม่ครองราชย์โดยธรรมแน่เลย ธรรมดาฝูงโคว่ายข้ามแม่น้ำ จ่าฝูงว่ายคดฝูงโค ก็ว่าย คด ตามกันไป เหมือนหมู่มนุษย์ ถ้าผู้นำมนุษย์ ประพฤติไม่เป็นธรรม ประชาชนก็ประพฤติไม่เป็นธรรม เช่นเดียวกัน พระราชาผู้ไม่ตั้งอยู่ในธรรม ทวยราษฎร์ก็เป็นทุกข์ ทั่วกัน
ถ้าจ่าฝูงโคว่ายน้ำตรง ฝูงโคก็ว่ายตรงเช่นกัน เหมือนหมู่มนุษย์ถ้าผู้นำประพฤติเป็นธรรม ประชาชนก็ต้องประพฤติเป็นธรรมเช่นกัน พระราชาผู้ตั้งอยู่ในธรรม ทวยราษฎร์ก็อยู่ร่มเย็นเช่นกัน"
พระราชาทรงสดับธรรมของพระฤาษีแล้วจึงแสดงพระองค์เป็นพระราชาให้พระฤาษีทราบ ไหว้ฤาษีแล้วก็กลับคืนเมือง ประพฤติตนตั้งอยู่ในทศพิธราชธรรมเช่นเดิม ทำให้สรรพสิ่งทั้งปวงกลับมาเป็นปกติตามเดิม
ความสำคัญของผู้นำจึงอยู่ที่การทำให้ดู อยู่ให้เป็นเป็นตัวอย่าง และ เยือกเย็นให้ผู้คนได้สัมผัส แสดงออกให้สัมผัสได้ถึงความดีความงามในจิตใจที่เปี่ยมไปด้วยความรู้และเมตตาธรรม
"ผู้นำ" คือผู้กุมชะตาความสุข และ ความทุกข์ ของผองชน